ŁZY

Po twarzy cicho płyną samotne, słone łzy,
A ich przyczyną bywasz najczęściej właśnie Ty.
Serce omotał smutek, jak szaro sina mgła
I beznadziejna rozpacz w ściśniętym gardle łka .

Wciąż jesteś tak daleko, jak gwiazd srebrzystych sznur,
Jak echo, co się błąka po stromych zboczach gór.
A ja Cię ciągle wołam przez nieskończoną dal,
Lecz głos powraca echem przynosząc tylko żal.

Nikt skargi mej nie słyszy, bo solą wsiąka w koc,
Jedynie nad nią płacze wiosenna zimna noc.
Jak pusty świat bez ciebie, jak wolno płyną dni,
Jak dalej żyć z tęsknotą ,co drzazgą w sercu tkwi?

Wokół się nic nie zmienia, w metryki kapie czas,
Rzeźbiąc oblicza zmarszczką i srebrem zdobiąc nas.
I tylko dwa ekrany jak lustra biednych serc
Westchnienia wiodą siecią do naszych marzeń twierdz.

Dlaczego taka miłość w ukryciu musi trwać?
Dlaczego los jej może jedynie gorycz dać?
On gasi wciąż pragnienia wyschniętą solą z warg
Nieczuły na zaklęcia szeptanych cicho skarg.

I tak już zawsze będzie, po życia smutny kres,
Bo naszą miłość przeklął zazdrosny o nią bies.
Lecz mimo beznadziei w mej duszy żyje wciąż
Niezmienne przekonanie, że tyś mój prawy mąż.

autor

Barbara Ponikarczyk

Napisany: 2009-06-08 Dodano: 2009-06-09 00:50:33

Ten wiersz przeczytano 1538 razy

Oddanych głosów: 26

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie