Marna imitacja człowieka

Znudziło mi się
Życie tylko po to,
By zrobić innym na złość,
Żeby pokazać im,
Że jestem silniejsza niż myślą...
G*wno prawda!
Parszywe pozory...
Z każdym wymuszonym uśmiechem,
Z każdym kolejnym
Podniesieniem na siłę głowy -
Rozpadam się na coraz
Drobniejsze kawałeczki,
Tracę resztki człowieczeństwa...
Za każdym razem,
Gdy udaję niezniszczalną -
Staję się coraz zimniejszą
S*ką...
Upadającą ciągle niżej,
Zagubioną w tysiącach masek,
W których świat
Życzył sobie mnie widzieć...
I boję się, że pewnego dnia
Sama zapomnę jak wygląda
Moja prawdziwa twarz...
Że któregoś razu spoglądając w lustro
Krzyknę z przerażeniem:
"Kim jesteś,
Marna imitacjo człowieka?!"
...

autor

poziomka23

Napisany: 2015-05-22 Dodano: 2015-05-26 04:40:42

Ten wiersz przeczytano 1735 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Monolog Klimat Pesymistyczny Tematyka Społeczeństwo

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie