Matematyka to poezja

divide et impera

Wpadła dziś do mnie, z samego rana Mme Vena, wściekła jak cała wataha naszych rodzimych diabłów.
Najsamprzód dała mi po pysku, a potem zjechała się po mnie jak po burej suce, że robię tu sobie, zakazane przez nią, tzw. jaja!
Kategorycznie mi nakazała, że zamiast urządzać sobie jakieś prześmiewki czy uskuteczniać towarzyskie gierki, mam wreszczie tu tchnąć ducha prawdziwej poezji!
No cóż, z Jaśnie Wielmożną Arcysiężną Veną nie ma żartów, zdolna mnie na dłuższy czas za karę opuścić, ewentualnie spektakularnie olać rwącym strumykiem ciepłego moczu.
Niech będzie zatem kompromis. Podzielę się zatem z Wami szczególną poezją życia:

https://www.youtube.com/watch?v=AspJ1AXSUfc

Dosyć jednak tych podśmiechujek!
Teraz obiecane liryczne tchnienie.
Kiedy dzielimy sie z kimś swą radością, to rośnie ona w dwójnasób. Osobistym smutkiem także należy się dzielić. Wtedy zmniejsza się on przynajmniej o połowę.
Prawdziwym jednak matematycznym paradoksem jest... szczęście. Mnoży się, gdy się go dzieli. Podobnie jest z poezją.
Rację zatem miał bohater powieści K. Makuszyńskiego „Szatan z siódmej klasy”, który twierdził, że matematyka to poezja:

podziel na dwa

chwila na poły rozcięta
oniemiały zegary
dwa lamenty na dwoje
buty dwa nie do pary

piosnka na pniu rozłupana
na wióry rozprysły wiolin
dwa marzenia na dwoje
dwoje ust nie do woli

chwila w ciała zakrzepła
odetchnęły zegary
dwie nadzieje na dwoje
dwoje rąk nie do wiary

matematycznym działaniom lirycznym

autor

Art Klater

Napisany: 2015-01-05 Dodano: 2015-01-05 10:44:12

Ten wiersz przeczytano 5256 razy

Oddanych głosów: 24

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Miłość Okazje Dzień Dziadka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie