Miasto latem

Miasto nie oddycha.
Krztusi się betonem,
pod asfaltem płuca,
serce ma skurczone.

Wrzątek z nieba leci,
para zewsząd bucha,
fusy po herbacie,
dno bez płynu w kubkach!

Gdzieś musi być zakątek.
Gdzieś musi być wytchnienie,
las, skwerek, park, ogródek,
łąka, rzeka, strumienie.
Nie wszędzie człowiek zamieszał
zaprawy - choć może chciał!
Jeszcze tych miejsc zostało...
patrz, gdzieś dąb stoi jak stał!


Miasto z pełnym brzuchem,
zgaga i dym z paszczy,
bulgot wody z kranu,
można się już marszczyć,

starzeć, charczeć i pluć,
gdy żar - miasto bucha,
to słychać, bardzo czuć!
Nie pomoże skrucha...

Gdzieś musi być zakątek.
Gdzieś musi być wytchnienie,
las, skwerek, park, ogródek,
łąka, rzeka, strumienie.
Nie wszędzie człowiek zamieszał
zaprawy - choć może chciał!
Jeszcze tych miejsc zostało...
patrz, gdzieś dąb stoi jak stał.

autor

marcepani

Napisany: 2020-08-14 Dodano: 2020-08-14 15:19:47

Ten wiersz przeczytano 804 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie