O młynarzu i złotej rybce

Działo się to dawno temu,
w małej chatce tuż przy brzegu,
mieszkał dziadek, młynarz stary,
no i babcia z nim do pary.

Kiedyś tu tętniło życie,
wiodło im się znakomicie,
mieli swój malutki młyn,
w pracy im pomagał syn.

Rzeka wartko nurtem płynie,
ziarna nikt nie mieli w młynie,
ciężka jest młynarzy dola,
nikt tu nie uprawia pola.

Mieszkać na wsi jest niemodnie
w mieście żyje się wygodniej,
lżejsza praca, lepsza płaca,
na wsi nic się nie opłaca.

Wyjechali wszyscy młodzi,
nikt tu z ziarnem nie przychodzi.
Więc się martwią staruszkowie,
bo młyn stoi pusty sobie.

Wspominają dawne dzieje,
patrzą z smutkiem jak niszczeje.
Kiedyś żarna pięknie grały,
mieląc ziarno na chleb biały.

Dziś kupują mąkę w sklepie,
czy smakuje chlebek lepiej?
Czy przystoi to młynarzom,
gdy ją inni mielą, ważą?

Dziadek z pasją ryby łowi,
babcia pyszne ciastka robi,
czasem ich odwiedzą wnuki
w wolnych przerwach od nauki.

Tak mijały dni leniwie,
czy im żyło się szczęśliwie?
Ich marzeniem przecież było,
aby w młynie się mieliło.

Raz wędkował młynarz stary,
złapał rybkę nie do wiary!
Rybka tycia, złota cała,
na haczyku się miotała.

Prosi starca: „ Miej ty litość
i do wody ty mnie wypuść. „
Dobre serce miał staruszek,
dał jej wolność i całusek.

Wdzięczna jemu rybka rzecze:
„ Masz marzenie, dobry człecze? „
Opowiedział on o młynie
a tu tratwa rzeką płynie... ( cdn )

dziękuję wszystkim poprawiłam

autor

kilcik

Napisany: 2010-06-25 Dodano: 2010-06-27 12:03:08

Ten wiersz przeczytano 3054 razy

Oddanych głosów: 23

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Dla dzieci

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie