Moja bezsilność

Stoję na rozstaju dróg.
Dlaczego nie mogę się ruszyć stąd,
chcę uciec zaraz choćby do nikąd.

Nikt nie widzi kajdan,
u kostek moich nóg.
Tylko ja wiem co nadal trzyma mnie tu.

Nie mogę stąd odejść... chociaż bardzo chcę.
Nie mogę odejść, zostać też nie mogę- nie!

Zamknięta w szklanej klatce...
Pomóżcie mi proszę, nie zostawiajcie mnie tu.
Niech ktoś w końcu przyjdzie i oszczędzi mi bólu!

Chcę bić na oślep,
rozbić grube szkło;
rwać na strzępy, kopać i ciąć.
A potem upaść bez życia na bruk
i umrzeć bez dotyku twoich ust...

... dziś po latach mogę zadedykować ten wiersz wszystkim, którzy wciąż oglądają się wstecz, uwierzcie czasem po prostu nie warto...

autor

Stokrotka:)

Napisany: 2003-03-07 Dodano: 2005-05-22 12:52:01

Ten wiersz przeczytano 402 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Nieregularny Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie