My

Stoimy oszołomieni,
światem zdziwieni.
Tysiące śmierci nasze oczy kaleczą,
anioły już tych obrazów nie wyleczą.

Stoimy na ziemi,
sami, osamotnieni.
Ta choroba nas przerasta,
ziarno nadziei z nas nie wyrasta.

Stoimy wpatrzeni,
łzami przesączeni.
żadne słońce nas nie ogrzewa,
tylko deszcz i wiatr poniewiera.

Stoimy zasłuchani,
propagandą otaczani.
Wyrwać z obłudy się nie umiemy,
nic sami zdzialać nie potrafimy.

Stoimy osłabieni,
ciężarem przytłoczeni.
Nie umiemy nawet siebie udźwignąć
a co dopiero przez życie jakoś prześlizgnąć.

Stoimy odrętwieni,
bólem miażdżeni.
Żadne kwiaty z nas nie wyrosną,
nawet dzwoneczki zbudzone wiosną.

Stoimy i stać musimy.
czujemy się nieżywi..

autor

rumieniec

Dodano: 2005-02-06 09:52:13

Ten wiersz przeczytano 556 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie