na piachach

Tuż przed snem dobrze jest rozpłynąć się w marzeniach
By wypłoszyć z myśli nutę fałszywą od rozgoryczenia
Bo przyznać muszę, obfite ogarnia mnie zgorzknienie
I coraz trudniej w sobie walczyć o zwykłe zrozumienie.

W świecie, który nie cieszy, który niczym nie ujmuje
Trudno winić oczy, gorzki smak wyobcowania czuję
Już nie afiszuję się z tym, twarz wciąż zachodzi realistą
Choć czasem korci, by połknąć jakąś mrzonkę mglistą.

Dziwna jest uprawa, co jeszcze pozwala zebrać plony
Kiedy grunt strasznie jałowy, niczym nie nawożony.
Tak bezcenny entuzjazm, nie dla wszystkich jest przecież
Choćby sen tylko jeden, nie do przejścia góra wyrzeczeń.

Swego miejsca nie mogę znaleźć, tak mało mnie buduje
Za wszystkimi iść gęsiego, zaraz we mnie się kotłuje
Frustracja się pogłębia, w tej płaszczyźnie coraz gorzej
Jeśli słońce nie chce świecić, sama woda nie pomoże

Bardzo łatwo można ugrząźć w beznadziei piachach
Gdy myśli zaniedbane w podartych błądzą łachach
Oddalam się więc często, w samotności lubię marzyć
Lecz choć ogień miło grzeje, potrafi też oparzyć!

autor

kwl

Dodano: 2008-02-03 07:00:05

Ten wiersz przeczytano 738 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie