Na Turbacz

Zakolnymi ścieżkami stromymi wśród lasów,
idą bracia stryjeczni by zażyć wywczasu;
to się mienią na słońcu, to w cieniach się kryją,
zawierzając swój ciężar wysłużonym kijom.

Idą w głębię zieloną zaduszną i skwarną,
by po drodze steranej zagubić niezdarność.
Lato mości polany świetliście, bezgłośnie,
słońce promień przez liście przecedza zakośnie.

Lotne muchy błyskliwe na przekór ich doli,
wokół głów tańczą koła wiecznych aureoli;
bujne zioła co nigdy nie widziały kosy,
stroszą źdźbła zzieleniałe od soczystej rosy.

By się krótkim posiłkiem umocnić drobinę,
naszli pień, co odnalazł w cieniu swój spoczynek.
Aż dobrnęli do celu u szczytu Turbacza,
co dziobiastym schroniskiem o niebo zahacza.

Szlak się wije w dolinę jako jęzor smoczy,
chcą coś szczytom powiedzieć, lecz nie wiedzą o czym.
Ledwo oczy nacieszą świetlistym widokiem,
wzdłużne cienie im każą powracać przed zmrokiem.

Popołudnie zachodom niemrawo przyświeca,
ciężar drogi powrotnej dźwigają na plecach;
wśród paproci skrzydlatych, rozświetlnych gałęzi,
trud podwójny utrwala braterskie ich więzi.

autor

Fred

Napisany: 2010-08-10 Dodano: 2017-12-10 08:19:34

Ten wiersz przeczytano 1351 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie