Nadzieja

Dedykuje ten wiersz osobie,ktora delikatnie wzbudzila nadzieje i zbyt brutalnie ja zabila.I tak Cie kocham;*;*

Na czym oparłam swoją nadzieję?
Na kilku uśmiechach i serdecznym słowie...
Dlaczego więc teraz upadłam prosto na twarz?
Oczy zatopiłam w błocie.
Powinnam wiedzieć,że będąc tak naiwnym,
trzeba iść z rękoma wyciągniętymi w przód,
aby ciało podtrzymać w razie upadku.
A ja...
tak bardzo uwierzyłam,że szłam pewnym krokiem
z rękoma przy boku,które ani na chwilę nie zwątpiły w szczęście.
A teraz leżę twarzą przy ziemi i wstać nie mam siły.
Upadłam,bo uwierzyłam w miłość
i zaślepiona nadzieją nie zauważyłam,
że tego,o czym marzę dla mnie nie ma...

autor

Olka

Dodano: 2006-11-28 20:36:35

Ten wiersz przeczytano 383 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie