Nareszcie posypało.

W nocy padał śnieżek, puszysty i biały.
Cicho jest wokoło. Strojnie drzewa stały.
Przyroda w bezruchu. Tak, jak by zamarła.
Tu ślady zająca. Tam przebiegła sarna.

A na całej farmie, jakby coś się stało.
Nie ma wcale echa, jakby echo spało.
Usnął stary rakun i spokojnie chrapie,
a na pustym strychu, szara sowa sapie.

Nikt tu się nie śpieszy, bo nie ma ochoty.
Wszystko odpoczywa. Dziś nie ma roboty.
Każdy wita zimę, co ze śniegiem przyszła.
Wita ją w zadumie i leniwych zmysłach.

Gałązeczki drzewek, śniegiem obsypane,
Stoją jakby we śnie. W nocy i nad ranem
nie chciały się ruszać i stały w bezruchu.
Tak bardzo pragnęły śniegowego puchu.

A zielonym świerkom można pozazdrościć.
Mają biały kolor. Tak ich śnieg wymościł.
Tak, jak panny młode w białych strojach stały.
Piękne miały suknie. Srebrne, w gwiazdki białe.

Powiał lekki wietrzyk, a potem silniejszy
i puszek śniegowy z czubków spada pierwszy.
A potem z maleńkich gałązeczek młodych,
Zmienia się w lód twardy, a potem znów w wodę.

Szkoda tego piękna, tej cudownej ciszy.
Ten, kto kocha farmę, na pewno ją słyszy.
Szkoda, że te chwile trwają bardzo krótko.
Niech zostaną dłużej, przecież nie są smutne.

autor

bronislawa.piasecka

Napisany: 2021-02-05 Dodano: 2021-02-05 06:33:50

Ten wiersz przeczytano 2898 razy

Oddanych głosów: 39

Rodzaj Rymowany Klimat Radosny Tematyka Przyroda Okazje Boże Narodzenie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie