NARKOMANKA

Ten wiersz dedykuje mojej psiapsiółce Karolinie i Gosi, o której jest ten wiersz.

Doprowadzam się do rozsypki,
ale to nie są już tylko zastrzyki,
to łzy, które leje matka ze złości,
a może nawet i miłości lub litości.

Doprowadziłam się do rozsypki.
Wiem to bo, mam już wyniki, diagnoza jest znana - AIDS,
Cholera, czemu ona wcześniej nie skonała,
Tylko do dzisiaj w nocy męczyć się musiała.

Kto to wie?
Ty, może ja, albo oni?
Nie, ona sama nie wiedziała,
tylko w ciszy smutku i bólu w nocy skonała.

Matka płakała, ale jej pochować nie chciała,
bo ludzie by gadali, że córka narkomanką była.
Ojciec nie wierzył, że córka tak była,
w depresje popadł i już się nie odzywa.

Kto ją pochowa?
Zakład komunalny?
Czy chłopak zapłakany,
który był z wszystkich sił w niej zakochany.

Nikt, nie chce jej ciała,
więc ona sama się rozłoży,
najlepiej może w śmietniku,
albo w lesie, po cichu.

Ktoś racjonalny, nie banalny,
wziął jej zwłoki
i bez trwogi
zatroskał się, by jej dusza w niebie była.

Trumna biała, dziewczyna znana,
kto by powiedział, że ona to ona?
Na haju była i tak skończyła,
wygłosił mowę księżulek.

Ale, kto wie co naprawdę z nią było,
to wie tylko bóg,
który życiem jej kierować mógł?
Albo może nie mógł...

autor

gal anonim

Napisany: 2006-01-13 Dodano: 2006-01-14 19:24:43

Ten wiersz przeczytano 384 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie