NARRATOR ZAMILKŁ

Ktoś obcy ( a może to ja!)
dzisiaj we mnie drzemie i głośno rzekł:
dość, basta... narracji zbyt wiele,
moi drodzy przyjaciele!

Zamilkłam..,
to była tylko chwilka.
I przyznałam rację - odrzućmy narrację!

Dosyć tłumaczeń:
co czuję, myślę, dlaczego płaczę...
od tego boli mnie głowa,
aż po kątach się chowam.
Tak jest i kropka!
Wystarczy, że czuję się jak idiotka.

Życie, chociaż czasami
gorzko smakuje.
Bywa jestem szczęśliwa,
gdy od ranka go odnajduję

Gdy nawet nie pojmuję, dlaczego...
się tak wewnętrznie raduję!
Nic, nic się nie wydarzyło,
a mnie szczęście ogarnęło.
I w koło wszystko się odmieniło!

A może tak kochani,
na wspak - niechaj będzie tak:
Narracji nam brak,
by rozumiał się cały świat!

Tłumaczmy swe odczucia,
nazwijmy niezrealizowane marzenia,
by spełniły się życzenia.

Miłością obdarowujmy
pławiąc się w miłości błogiej,
by żyć było cudowniej!

autor

Atnaloy

Napisany: 2013-08-17 Dodano: 2013-08-17 21:47:14

Ten wiersz przeczytano 937 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Toniczny Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie