Niebo

Pozłacana chmura płynie brzegiem nieba,
tam gdzie szczęścia kresy i rozkoszy otchłań,
bo do zwierzeń pora nadeszła najsłodsza,
bo słów do miłości, jak klucza nam trzeba.

Obłoki się mienią w promieniach słonecznych,
jak kamień szlachetny pośród ziaren piasku,
gdy się odbijają w fal srebrzystym blasku,
i krokiem po niebie stąpają tanecznym.

A ty znów mi szepczesz czułostki do ucha,
jak donżuan jakiś albo Casanova...
Mów tak do mnie, miły, a ja będę słuchać

pośród chmur błękitnych, wiatru zawirowań
i łykać twe słowa w niebiańskich poduchach,
póki wiary starczy... więc kłam mi od nowa.


Gliwice 08.06.2020 r.

autor

Berenika57

Napisany: 2020-06-08 Dodano: 2020-11-21 12:11:56

Ten wiersz przeczytano 1492 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Sonet Klimat Rozmarzony Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie