Niecodzienny gość 2

Tylko bardzo proszę - jest to tylko dla was jedynych, nikt, ale to nikt nie może tego widzieć.
Wstał i wyszedł, a zrobił to tak szybko, że dopiero jak żona się roześmiała, zrozumiałem
że stoję z gębą otwartą, jak półgłówek .
Wyskoczyłem na balkon i czekałem kiedy wyjdzie... minęło z pięć minut i nic, nie wyszedł.
Żona wyszła za mną i co? jest? Nie – powiedziałem. Jak sen, czy Ty też to widziałaś?
Karolku? to chyba sen, bo jak to nazwać... ale patrz powiedziała podając mi telewizorek -
tak go będę nazywał. Włączyłem ! rozbłysł światłem, pokręciłem.
Obrazki przelatywały tak szybko Karol ! krzyknęła żona … co się stało ?
Zobacz, spojrzałem w wskazanym kierunku... zobaczyłem jego, czyli Grzesia
z drugim identycznym Grzesiem.
Spojrzeliśmy po sobie... Teniuś, mnie to przerasta, a co Ty o tym sądzisz?
Wzięła ten telewizorek w ręce i zaczęła oglądać... patrz, patrz, rozjedzie ciebie!
Spojrzałem i zobaczyłem wózek z dzieckiem, a chodnikiem pędzi samochód,
w ostatnim momencie widać, jak czyjaś ręka wciąga wózek do bramy.
Przypomniałem sobie, że mama coś mi opowiadała, o ruskim aucie,
które pędziło chodnikiem cdn.

autor

karl

Napisany: 2013-04-18 Dodano: 2013-04-18 09:51:55

Ten wiersz przeczytano 1265 razy

Oddanych głosów: 24

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Przygoda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie