Nieme brzegi słów

białością podszyte rozrzażone myśli
ślepym żelazem się stają w twej dłoni
jesteś jak młyn mój miły wietrzny
kiedy napierasz giną bezbronne
mięśniami miażdżone ulegle zmysły

przykładasz usta do brzegów myślenia
podmuchem ścinając jak drobną brzozę
dla ciebie luby powiłam się w ścieżkę
dojrzyj weń rzekę która źródło ma w tobie

przybrany w zapach objął mnie dotyk
zmiękczając ciało w strużki rozkoszy
zakreślasz słowa wokół moich pragnień
a kiedy milknę... milkną i one

autor

Grusana

Napisany: 2020-08-11 Dodano: 2020-08-20 19:32:31

Ten wiersz przeczytano 1033 razy

Oddanych głosów: 25

Rodzaj Bez rymów Klimat Rozmarzony Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie