Niestały Pigmalion i sklonowana...

Niestały Pigmalion i sklonowana Galatea


Pokochałam cię na zimno, tak jak lubisz;
Nawet brak ciała nie mógłby zaszkodzić,
gdy szalony niczym świeży wiatr uwodziłeś każdą,
także i w średnim, wciąż niepoważnym wieku,
aż ostatecznie odebrano mi twoją wyrzeźbioną młodość.


Jak porost do skały (a nie odwrotnie)
dokleiłam się w kilku odłamanych fragmentach
suchych słów, pozbawionych dziś znaczeń.
Wystarczy, brak komplementarności.


Z perspektywy czasu wszystko ma niewłaściwy smak,
lecz odkąd zaczytałeś mój genom, znowu jestem
tuż pod twoim dłutem, w nośniku danych.
A potem szybuję swobodnie w niepamięci rozstań.


Czy to nie ja najpierw wyhodowałam cię ze swoich emocji?
Z tych samych atomów, które przyciągają się ku sobie,
aby się pożreć?


To nie jest linearne. Wracam
do ciebie, we wszystkich fazach miłości jednocześnie.


I tak sobie pomyślałam,
gdy otoczyłeś mnie nagle tyloma twarzami wspomnień,
przechowanych w słoikach z formaliną,
że może w ten sposób właśnie widzi nas Bóg:
wszystko naraz i w jednym momencie.


Czasem zrobi dwa kroki do tyłu, by uważniej
zerknąć na jakiś z pozoru detal;
może coś dopieści w glinie i następnym razem,
może nawet tysiąc lat wcześniej,
gdy obudzisz się,
wcale nie będzie tak samo
boleć.


Przekroi cię na sto części i odda każdej,
dokręci w kilku istotnych miejscach,
a mnie zostawi wciąż nieulepioną
i w jednym kawałku.

To nie jest o mnie. Inspiracja: Arkadiusz Frania „Kompleks Pigmaliona i skłonności Galatei” - o książce Pawła Orzech „Arkusz [^pi^gmalion]” http://salonliteracki.pl/new/recenzje/379-k

autor

Agrafka

Napisany: 2012-06-14 Dodano: 2018-06-15 02:10:27

Ten wiersz przeczytano 1230 razy

Oddanych głosów: 22

Rodzaj Wolny Klimat Obojętny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie