(nie)urodzaj

opuściło mnie wszystko
został tylko ogień

taki wał, płomienny
dość nikczemny
otula dłoni chłód

wśród jego języków
wygrzewam palce
pożółkłe ciepłem
więzione znów

pierwiastek człowieka
wtrącił pióro
w loch dłoni
ten jeden raz
..

wracają myśli, tulą
i szarpią igłą
co krwawi tuszem
tych co byli
do samego końca
..

pobiegłem drogą mleczną
po relikt i poduszkę

dziś w wodzie święconej
unosi się ciało
miękkie jak dłoń
magia snów
..

odnajduję nowe aleje
w samotności stóp biegnę
po kapci znalezienie
błądzę znów

wytężam serce
w krainie westchnień
odkrywam nowe odmiany kwiatów

niedotkniętych ludzką wonią
pominiętych przez poezję
odmian kwitnienia

muzę
której nie poczuł
ludzki zmysł

https://www.youtube.com/watch?v=l6Ztg2gD-5Y

autor

sense

Napisany: 2020-01-03 Dodano: 2020-01-03 02:07:07

Ten wiersz przeczytano 705 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie