Niezastąpionej

Z białym włosem złożonym na białej pościeli,
kryjąc grymas cierpienia pod uśmiechem jasnym,
swoim szczęściem gasnącym umiałaś się dzielić,
by to jutro bez Ciebie nie było tak strasznym.

Ale było! Więc taką Cię Mamo pamiętam,
jakiej wtedy żegnając, całowałem ręce,
gdy nazajutrz odeszłaś i stałaś się święta,
sam zostałem na świecie z rozerwanym sercem.

I do dzisiaj go w całość poskładać nie umiem,
chociaż cenię wciąż życie, to już nie to samo,
serce milknie zbyt często siejąc strach w rozumie,
bez miłości, tej której byłaś źródłem Mamo.

I na mojej dziś skroni błyszczy włos srebrzysty,
żal, choć z trudem, zamieniam na wdzięczność dla losu,
sam nie jestem, bo zwykle jest przy mnie ktoś bliski,
lecz Ciebie tej jedynej zastąpić nie sposób.

autor

karat

Napisany: 2014-07-27 Dodano: 2015-05-24 13:32:28

Ten wiersz przeczytano 3146 razy

Oddanych głosów: 49

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Życie Okazje Dzień Matki

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie