Nigdy nie wiesz o sobie wszystkiego

dopóki nie staniesz na krawędzi,
którą otwiera druga przestrzeń.
Tyle wystarczy, by sen pogłębić.

Tysiące myśli wymyka się,
kołują jak dzikie ptaki;
za pierwszą ścianą robię zwrot,

mówisz że to tylko słowa,
że łatwo je rozdaję i szybko zabieram.
Kilka startów mam w zapasie,
zdążę okrążyć planetę.

Gdy rozum jest uśpiony, nie chcę
niczego tracić. Zostaje muzyka,
kawa i waniliowe lody.
Rośnie przyjemny chłód na języku,
ciepły dotyk na twarzy.

Wstrzymuję na chwilę oddech
- mogę spłoszyć.

autor

Jutta

Napisany: 2018-04-14 Dodano: 2018-04-14 09:55:28

Ten wiersz przeczytano 654 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Wolny Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie