Nocna rozmowa z panem Twardowskim

Spoglądam tam gdzie Twardowski złotem świeci
wiem,że mi drogę jasną poświatą poświeci
jego mądrym wzrokiem zostałem zatrzymany
noc bezsenna, lunatyk wiosennie zabłąkany

Nic nie zaczynam, pewnie skończyć już nie zdołam
beztalencie jemu mówię, talent uszedł głośno wołam
Same jakieś mdłe zaczynam nie mając osnowy
i ta martwota we łbie i ta wiecznie pusta głowa

Wiosna skrzy się, nawołuję poetów do działania
lecz niestety, wena mi dziś nic w duszę nie wlała
Ani skry ,,geniuszu” we mnie nie zostało
potocznie powiem, kwaśne mleko się rozlało

W posadach zadrżało

Ni z stąd ni zowąd ogień wkradł się w moje żyły
jeszcze wczoraj pustka, dziś w mej głowie nowe siły
Niespokojna dusza znów zaczyna i siada do nowego dzieła
nie wiem skąd taka moc, taka siła się we mnie wzięła

Spoglądam Twardowskiemu w oczy pod nocną zasłonę
już mnie weny dotykają, biorą za uszy i na stronę
Byłeś miałki , wiosna cie rozleniwia, bo to wygodnie
masz papier, pióro, czyń to co potrafisz ,tylko godnie

Autor: slonzok
Bolesław Zaja
http://boleslawzajawwierszach.blog.pl/

autor

slonzok

Napisany: 2015-06-07 Dodano: 2015-06-07 05:32:59

Ten wiersz przeczytano 479 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie