nocne bujdy

nie wiedzieć czemu, gdy podparła głowę dłońmi,
łóżko z pościelą wirowało, spadał sufit.
żyrandol tańczył, pająk muchę bałamucił.
zza chmury wyjrzał księżyc jeszcze nieprzytomny.

noc dojrzewała, grafit wnikał w każdy szczegół,
gdy opierała głowę dłońmi o zdumienia,
a blady księżyc w puklach włosów mieszał cienie
i w pajęczynę zaplótł srebrną nić - jak klejnot.

na dzwonkach zagrał kloszard - muzyk arię wiatru,
gdy opierała głowę, kiedy sufit spadał.
na pajęczynie pająk z muchą igrał nadal.
ona, wtulona w chłód pościeli z adamaszku.

a wiatr jej grał wciąż kołysankę – bujdę nocy.
między firanki drapowania ciskał nuty.
księżyc zza chmury w pościel wdzierał się – zepsuty,
błądził po włosach i lubieżnie zerkał w oczy.

tak aż do rana, aż do brzasku, aż do skutku,
który się rozprysł o promienie słońca. przepadł.
zniknął księżyca - podglądacza nocny nietakt
i takt muzyki wiatru też utonął - w smutku.

autor

grusz-ela

Napisany: 2014-06-04 Dodano: 2014-05-04 22:53:34

Ten wiersz przeczytano 1964 razy

Oddanych głosów: 31

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Na dobranoc

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie