Nogroda

opowiadanie gwarowe

Nogroda


Kie ukwalujem z moimi towarzyskami po piórze,cujem ze ponieftore majom zol ze ik pisanio nik nie docenio i nie nagrodzo.Za swoje ksiązki musom płacić same abo wydawca biere pisanie,wydadzom ksiązki i ni mo autorka z tego zodnego hasnu.
Wiem ze swojego zycio ze może to być przykre bo coby dać komu swojom ksiązke to trza se jom kupić…Książki drogie i syćko drogie i jako tu po sobie co ostawić.Casem jakimsi cudem udaje się wydać i jest to dlo autora scęście ze jego nowe dziecko przysło na świat…ale jak pisom ino dlo zorobku to nowy kłopot ka sprzedać…Obiecałak jednej poetce z Poronina ,cego się trza spodziewać za to ze się staromy tom nasom rodnom gware utrzymywać przy zyciu coby jom choć krapke pociesyć…Zyjem już dość długo na świecie totyz chojco udało się mi usłyseć i nie zabocyć,totyz dzielem się tym z wami syćkimi i to daje mi chęć do pisanio do ostawienio po sobie śladu na tyj rodnej dziedzinie ka zyli i jako zyli nasi praojcowie…
A opowiadanie zacyno się od zwykłego dnia w pałacu…Zyje w nim księżnicka bardzo urodno.bogato bo nie dzieli się z nikim swoim majątkiem,uwazuje ze ino ona mo z tego dobra korzystać.Totyz syćko co mo słuzy ino jej do scęścio.Jedynym dobrym ucynkiem w jej zyciu było to ze przyjena na słuzbe biednom sierote co się ni miała ka podzioć…Biydne dziywce słuzyło u niej przez całe swoje zycie.Syćko co zarobiyła dzielyła na cęści i cąstecki i dawała rodzinie,biydokom ftoryk w zyciu napotkała i potrzebowali pomocy…Syćka o tym wiedzom ze zycie nie trwo wiecnie na tym ziemskim padole,totyz ftoregosi dnia odesła do lepsego świata. Księżnicce nik juz tak nie słuzył jako to dziewce ale pomimo takik bogactw tyz umarła.Po śmierści Swięty Pieter wpusciył jom do nieba,straśnie była zmęcono tom drógom do wiecności…Pyto się Świętego Pietra ka siedzi jej słuząco i zaprowadziył jom kańsi do bogatej niebiańskiej dzielnicy i pedzioł widzis tyn piykny pałac haniok w tym piyknym ogrodzie tam siedzi twoja słuząco.Księznicka pomyślała sobie to jeśli słuzco siedzi w takim zomku to co mnie przygotowali…Zaprowodź mnie Święty Pietrze do mojego pałacu bok się straśnie domęcyła tym zwiedzaniem nieba, fciałabyk krapke dychnąć…Pośli nazod i klucnik niebiański pokozoł księznicce pore polików i desek praśniętyk pod płotem jakiegosi ogrodu i pedzioł to jest twój dom…i pałac.Jakoz to oburzyła się księżnicka jo bedem spać na polu a moja słuząco w pałacu…Twoja słuząco posyłała bez calućkie swoje zycie budulec do nieba i z tego co posyłała wybudowaliśmy jej dom a ty posłałaś ino telo co lezy pod płotem i ino telo teroz mos i telo bedzies mieć bez całom wiecność…Totyz godom wom syćkim co się starocie coby co po sobie ostawić innym ludziom,niedocenionym i nie zauwozonym co si e nie umiejom o swoje upominać ze kiejsi za to co robiom dlo ludzi coby im pomóc zyć Pon Bóg wyrówno syćkie rachunki bo jest sprawiedliwy, totyz ni ma się co mortwić na zapas.Haj…

autor

skorusa

Napisany: 2013-01-31 Dodano: 2013-01-31 20:29:05

Ten wiersz przeczytano 1283 razy

Oddanych głosów: 20

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie