nonsens

zbladłam
od kiedy nonsens
nienazwaną trwogą dusi
ktoś wspomniał nie jesteś mój
porównanie z dzikim kwiatem
truizmem ciśnie się na usta

oderwę go, precz rzucę
w miejscu warg koralowo-krwista rana
słowotwórcze ust rozwarcie
pocałunkiem soli będzie

na cierniowych dłoniach
korony moich rąk
nie zakwitniesz

figuruje zresztą jako kraina cienia
cień nad cieniami
nieodparty, uroczy krater
bez banalnego dna
a jeśli światłem padam
to zbyt wąskim
by zatrzymać rozkład ciała
i grzechów popełnianie

kruchą czaszką nie rozbiję
ekranu twoich niemych wspomnień

autor

panna_g

Dodano: 2010-12-12 21:05:32

Ten wiersz przeczytano 524 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Mroczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie