Obłuda, tkwi w marzeniach

Kto wymyślij nadzieję?Po co nas nadzieją skrzywdził?
Kto powiedział:Idż i kochaj?Czy teraz się nie wstydzi?
Kto zadał ten ból i po co dał nam uczucia?
Czy nie lepiej maszyną być, życie robić na drutach?
A skoro jest już ta miłość.Czemu cierpię, płaczę, konam?
Że niby nie dla mnie to?Że ja nie godzien?
I nie prawcie mi morałów o walce!Walk więcej za sobą, niż ran kłutych od losu,
zarzygany marzeniami,zagubiony w chaosie.
Bilet do nieba stracił ważność, kioski pozamykane,
więc stoję tak na deszczu, łapię okazję.
Lecz kierowcy losu jakos pośpiesznie pokazują środkowy palec,
więc klękam na kolana i płaczę.Płaczę.
Kocham.Och, prawdziwie, bez ściągi na temat,
wiem, co to jest, odpowiadam w pierwszym rzędzie.
I oblewa mnie egzaminator na tronie niebieskim,
może dlatego, że cztery lata nie byłem w kościele.
Może dlatego trza zabić me serce, dać smaki odwiecznego pragnienia,
by je zabrać zaraz i roztrzaskać o kamienie.
Już nie rozumiem tego życia, za wiele kilogramów bólu,
eksmisja, niewiadome dziecię, paragon kredytu.
Zapijam, wypalam, myslę więcej niżbym chciał,
a teraz jeszcze to.Grzmij Boże, o tak!
Grzmij, żem niewdzięczny, bo mogłem być kaleką,
a tylko samotny i bez tej jedynej miłości.Jasne, jest błogo i lekko!
Samotny, pośród spadających komet, nie wypowiem juz życzenia,
nie zgaszę świeczki na torcie.Obłuda tkwi w marzeniach.
Chcę tylko Twoich ust, a mam piasek w oczach.
I serce na dłoni.Moje, czyli Twoje.

autor

rebel

Napisany: 2008-04-08 Dodano: 2008-04-08 16:41:31

Ten wiersz przeczytano 531 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie