obrazek...

W pobladłym cieniu chatki z piernika,
stara kobieta ogródek pieli,
w pracy mozole wychwala Boga,
w śpiewie wtórują jej dwaj anieli.
Oni pracują z nią na rabatkach,
aby zasianie plony dawało,
chociaż rozłożył perz swe ramiona
i mizerotą wkoło zawiało.

Kobieta starła chustką pot z czoła
i opuściła dłonie w zmęczeniu,
przeniosła zydel na drugą stronę,
aby posiedzieć w chatki tej cieniu.
Anieli dalej pielili chwasty,
niechże odpocznie trochę staruszka;
żołądek przyrósł do kręgosłupa,
od dawna pusty jest jak wydmuszka.

Chatka, staruszka, ogródek, chwasty,
anieli oraz płotek spróchniały,
wszystko to w pieśni nuconej w ciszy,
oddaje pokłon dla Bożej chwały.
Mały obrazek na szarej ścianie,
w grubej oprawie złotem lizanej,
haftem w krzyżyki na lnianej kanwie,
nicią z bawełny skrzętnie dzierganej.

Wspomnienie z dziejów dawno minionych,
czasem powraca niespodziewanie,
stawia obrazy przed naszym wzrokiem
i znów jak dziecko patrzymy na nie.
Być może po to, by tak jak owa
staruszka chwalić w piosence Boga,
prosić o łaski odeń płynące,
aby nie zmogła nas żadna trwoga.

autor

niezgodna

Napisany: 2019-02-26 Dodano: 2020-06-13 14:54:23

Ten wiersz przeczytano 911 razy

Oddanych głosów: 32

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Sztuka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie