Oda do mądrości!

Dla drogiej fasti, mojej wnikliwej recenzentce

Bez rozumu, bez głowy- to ciemne są masy.
Mądrości! Oświetl moją zagubioną drogę;
Niech podążam jak Mojżesz przez te głupców czasy,
Niech mieszkańcy ciemnogrodu już czują trwogę!

Już dziś biegnę do krynicy mądrości,
Czerpać z niej w pełni wszelkie wiadomości!
Które będą zbroją przeciw głupocie,
Z którą ja walczę od lat w czoła pocie!

Mądrości! Tyś aleksandryjską latarnią,
Wskazującą mi kurs na umysłu eden,
Będącą światło rzucającą pochodnią,
Na trasę którą pod prąd płynę sam jeden!

Do kraju, gdzie nie ma wszechobecnej marności;
Gdzie człowiek człowiekowi nie robi podłości ;
Gdzie umysł, rozum, wiedza są nad wyraz cenione...
Tam ja zmierzam przez głupoty fale spienione!

By osiąść na wyspie powszechnej szczęśliwości;
Płynę do Ciebie ma ukochana mądrości!
Służba Tobie jest życia najwyższym zaszczytem:
Ciągła walka z przesądem, czy też hipokrytem.

Tak płynę niczym heros wśród wzburzonych fali,
Bo widzę jutrzenkę, mimo wielkiej dali.
Walcząc o rozum i myślenie dla dobra przyszłości
Za co mam ja miejsce w panteonie mądrości

Ku pokrzepieniu rozumów

autor

Don Aleksandro

Napisany: 2005-11-17 Dodano: 2005-11-17 19:01:58

Ten wiersz przeczytano 3327 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie