Odbudowując mur

Płakałaś. Tak się płaci
za twarz bez makijażu, za kolory,
fluorescencyjną ostrość obrazu.

Ktoś przypomniał jak wygląda zero.

Znowu płakałaś. Do ścian, do szyb pancernych; kamieni, które pazurami udało się wyrwać z muru.
Odkryłaś, że zwykły polny kamień ma serce.
Nie zmienia struktury, ciężaru, barwy.
Na nim można odpocząć. Jest niezmienny, twardy.

Głośno płakałaś. Uciekaj.
Uciekaj od pełznących, obślizłych oddechów.
Igieł wbijanych z rozkoszą, fałszywych poklepywań i powierzchownych uśmiechów.

Broń się. Broń. Kamienie układaj
z powrotem wysoko. Bez pozostawiania
prześwitów, wolnych przestrzeni.
Doskonale. Co ci jest?
Ach tak, pod murem rzygasz. Dobrze.
Niech żółć we wnętrznościach nie zalega.

Jeszcze walnij pięścią w stół, poprzeklinaj. Krzycz. To nic, że krzyk niczego nie zmieni. Ukryj się. Ukryj za murem, łzy przytul do kamieni.

autor

cii_sza

Napisany: 2016-09-10 Dodano: 2016-09-17 18:03:47

Ten wiersz przeczytano 1317 razy

Oddanych głosów: 23

Rodzaj Nieregularny Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie