Odszedłeś tak dawno.

A co byś powiedział, gdybym przyszła deszczem,
zalotnie strząsając krople z mokrych włosów?
Ze mną zaś gromadnie, szelesty złowieszcze
osnute zapachem przekwitłych już wrzosów.

Baśnie ci opowiem wzdychając do ucha.
Szept cichy usłyszysz w skwierczeniu płomienia.
To co chcę powiedzieć, nareszcie wysłuchasz,
zanim noc się skryje w azyl zapomnienia.

Nim na dobre wyschną stóp odbite ślady,
dłoń otulę chłodem jesiennego ranka,
ukoję pieszczotą wszystkie nocy wady.
Poznajesz mnie miły? To ja – twa kochanka.

Przecież się nie zlękniesz ust zsiniałych drżenia,
ni oczu zasnutych bielmem katarakty.
Patrz, tam przy kominku kłębią się wspomnienia
grzejąc drobne łapki przy ogniu szkarłatnym.

Wargami czułymi zmysły twe uwiodę,
pocałunkiem schłodzę rozpalone lico.
Wezmę cię pod rękę, powiodę nad wodę.
Na zawsze zostanę twoją topielicą.

Przez szpary się wsunę, mgłami znad torfowisk
przyniosę woń glonów, namokłej turzycy
i wiatrem niesiony dym płonących ognisk.
Mówiłeś, że kochasz – czemu więc tak krzyczysz?

autor

Sarna33

Napisany: 2012-05-18 Dodano: 2013-01-28 12:24:41

Ten wiersz przeczytano 1623 razy

Oddanych głosów: 23

Rodzaj Rymowany Klimat Ironiczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie