W OGNISKU

Gdy płonęło me serce, gasiłaś je wrzątkiem;
Co dla Ciebie było końcem, dla mnie początkiem
rozpalenia nowego, świeżego polana;
Spojrzałaś, a na mnie każda gorąca rana
wrzeszczała błagalnym i plugawym językiem,
strzelając krwistym światłem, bijąc nerwy krzykiem;
Sznur mnie krępował, lecz uwolnić się nie chciałem;
Spopielał mi grymas na twarzy, lecz nie krzyczałem;
Krzyk to obrona, a ja nie będę się bronił,
bo gardzę cierpieniem, od ciała będę stronił;
Bylebym tylko mógł umysł trzeźwy zachować,
wszystkie skwierczące strupy nie problem pokonać;

Stoję w ognisku; Nie wierzę sam, że tak płonę;
Wierzę za to, że ogień sam w sobię pochłonę,
zaleję zimną wodą i łzą nieskażoną
i rozbiję blask w konstelację niezłożoną,
prostą, acz pełną, o żywocie błyskawicy
i powróci do serca, do źródła krynicy;

Będę żył! Muszę żyć! Gdzie ta cholerna wiara?
Gdzie te same siły? Naprawdę się nie staram?
Wyjdę ze stosu w kałużę łez; By nie szlochać
tylko kochać! Kochać!... A co to znaczy kochać?

Zamykam powieki,
by płonąć po wieki.
W sercu dzielne boje,
w ognisku wystoję;

Dziękuję za polano

Kocham?

autor

Mynyx

Napisany: 2007-03-15 Dodano: 2007-03-15 20:13:44

Ten wiersz przeczytano 575 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Sylabotoniczny Klimat Dramatyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie