Ósma godzina

Ósma godzina zamilkła stęskniona
Nie słysząc twego jak zwykle świergotu,
Pytała mnie smutna i zalękniona:
Jak długo jeszcze do twego powrotu?

Uniosłem wzrok wielkopostny
Ku niebu - pytając obłoków:
Czy powrócisz w oddechu potoków
Z ciepłym uśmiechem wiosny?

W tęczy marcowych wodogrzmotów
Kalejdoskopu motylich witraży,
W świście piór z zamorskiego lotu
Ptaków powrotnych przednich straży.

W tęsknocie mych oczu zielonoszarych
Wczesnowiosennych wzgórz i błoni,
W których tyle miłości co niewiary,
A nadziei jest tyle, co nic.

Ósma godzina jak Niobe odeszła łkając
W przestwór obłoku, który zwolna znikał,
Pijany wiosną wywinął orła zając
I zaklął szpetnie aż bażant zatirlikał.

autor

Weno

Napisany: 2015-02-07 Dodano: 2015-02-07 09:36:01

Ten wiersz przeczytano 773 razy

Oddanych głosów: 19

Klimat Ciepły Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie