Ostatnie westchnienie

Wiersz poświęcony mojej mamie.

Kiedyś mama- Boże drogi
uśmiechnięta i wesoła,
pomagała innym ludziom
dziś o pomoc sama woła.


Przedtem piękna, okrąglutka
pyta—co się stało?
Że tak schudłam, jestem brzydka,
zgubiłam swe ciało.

Trudno przecież jest powiedzieć,
że jest ciężko chora.
Co dzień pragnę , by nam żyła
chociaż do wieczora.

Lecz choroba się pogłębia,
schodzi z tego świata.
I powoli się zabiera
gdzie mąż, mama, tata.

Mama cierpi, postękuje,
ból przerywa ciszę.
A ja siedzę przy jej łóżku
i z rozpaczy piszę.

Mama patrzy w moją stronę,
szeptem zagaduje.
W te ostatnie życia chwile
ja jej wierszyk dedykuje.

W łóżku ciężko się obraca,
sama wstać nie może.
Nie przyjemna to jest praca,
nikt--jak syn jej dopomoże.

Wciąż się pyta –Gdzie jest Ela?
Ta kochana córka nasza.
Lecz za rękę w łóżku trzyma
kochanego swego Jasia.

Syn , synowa robią wszystko,
by ulżyć swej matce
ale koniec już się zbliża,
to jest widać po jej gadce.

Łzy rozpaczy zalewają
twarz córki co w dali,
rzuca wszystko i powraca
do matki Kochanej.

Usłyszała matka córkę,
twarz zabłysła chuda.
przyjechała Ela !
Czy to nie są cuda.

Wyszeptała z cicha ;
Choć przytul się do mnie.
Poprosiła córkę ,
choć mało przytomnie.

Nic my na to nie poradzim Bóg zabiera ją do siebie.
Wierzę; Taka jak ma matka,
będzie miała dobrze w niebie.

Wiersz ten piszę o swej mamie
lecz wiem także o tym,
że u innych takie same
bywają kłopoty.

autor

Jan Dmochowski

Napisany: 2009-12-20 Dodano: 2013-05-13 15:12:58

Ten wiersz przeczytano 1099 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Rodzina

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie