Owsianka
siedzę i patrzę
jak ulatuje ze mnie
życie
i moje dłonie są
coraz zimniejsze
i moje serce
zwalnia
i mój oddech
zanika
sprawdzam
raz jeszcze
zaglądam do środka
lecz wciąż
nie ma we mnie łez
ani krwi
może naprawdę
jesteśmy wewnątrz
tylko owsianką z mlekiem
widzę jak odchodzisz
a przecież ja
tak bardzo boję się
tej śmierci
autor
Dusza Niespokojna
Dodano: 2009-01-26 14:28:06
Ten wiersz przeczytano 3411 razy
Oddanych głosów: 6
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (5)
to nie jest obraz śmierci.a przynajmniej nie tej
zupełnie cielesnej.Ej.uszy do góry i nos też,owsianko
ty jedna.:*
...wszyscy się boimy śmierci ...piękny wiersz.
Nie jesteśmy tylko "owsianką z mlekiem"... Jesteśmy
zbitką wielu uczuć, wielu emocji, wspomnień, chwil...
Każde z nich ulatuje ze śmiercią... Śmierć nie jest
zwykłym zjawiskiem, lecz zmianą rodzącą nowe
uczucia... Piękny wiersz.
placz jest wazny, oczyszcza z bolu i niepokoju, placz
przynosi ulge, sproboj dzielic swoj smutek, rozkladac
na wiele osob, wtedy lzej... dobrze, ze piszesz tu,
tym samym wyrzucasz z siebie, co Cie dreczy. zycze
pokoju duszy.
Obraz śmierci przedstawiony w ciekawy sposób.