Panie pozwól mi...

Potykając się, można dojść bardzo daleko, nie wolno, tylko upaść i się nie podnieść...

Stoję przed kolejną szansą
I kolejny raz ją marnuję
Dlaczego ciągle to ja popełniam błędy
Dlaczego mimo tego, że żyję
Oni mówią „zmarła jej młodość”

Stoję przed kolejną szansą
I kolejny raz ją marnuję
Myślałam, że odejdzie
Jednak on, została
Najwierniejszy przyjaciel- nałóg

Stoję przed kolejną szansą
I kolejny raz ją marnuję
Nie zawył w miłości
Milczał też w cierpieniu
Dziś nawet On mnie zostawił

Stoję przed kolejną szansą
I kolejny raz ją marnuję
Upadłam i zbudowałam
Moje małe dno, które nagle
Okazało się być za wysoko!

Stoję przed kolejną szansą
I kolejny raz ją marnuję
Miałam słabego przeciwnika- wygrałam
Mocnego- przegrałam
Dziś walczę z samą sobą...

Stoję przed kolejną szansa
I kolejny raz ją marnuję
Mam dość siły by walkę podjąć
Zbyt mało by doprowadzić do końca
I zbyt mało by kolejny raz przegrać

Stoję przed kolejną szansą
I kolejny raz ją marnuję
Która to już próba...
Który to już nieudany raz...
Panie pozwól mi spróbować jeszcze raz...

autor

Ptaśka88

Dodano: 2007-01-25 18:47:27

Ten wiersz przeczytano 448 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Nieregularny Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie