Parkiet życia

Będąc z nim czuła taką namiętność, taką
beztroskę, która usuwa wszelkie przeszkody.
Takie pożądanie, że gotowa była oddać wszystko, byle być z nim. Jakby coś opętało ich oboje, i tak się czuli przez wiele lat, gdy spotykali się ze sobą.

On też, postawił wszystko na jedną kartę
zapominając, jakby o rzeczywistości.
Budził w niej głód miłości i motyle w brzuchu. Przytuleni do siebie szeptali słowa, których nie mogliby potem wyznać, bo ich nie pamiętali, czy to były pocałunki, czy tylko słowa czy spojrzenia.

Byli zakochani w sobie, miłość niosła się
ponad ziemią, niczym radosne obłoki.
Tańczyli na parkiecie życia, wtuleni w siebie, przeistaczając się w samo szczęście,
chwilami jakby tracąc rozum i szalejąc
z rozkoszy.

A za oknem, sierp księżyca wisiał niczym
mała kołyska nad aleją wysokich, ciemnych drzew. Siostry księżyca, gwiazdy, wyglądały jak ziarenka piasku rozsypane po czerni nieba. Czasami, przemykały chmury zasłaniając księżyc i migocące gwiazdy, by po chwili świecący swym niepowtarzalnym blaskiem księżyc, goniąc lekkie chmurki, ukazywał się wraz z odwiecznymi gwiazdami, migocąc na nieboskłonie.

Wciąż jeszcze lśniły, na bezchmurnym niebie,
gdy ognista kula słońca wyłoniła się
zza horyzontu, wyruszając na swą niespieszną
wędrówkę. Wrony, które na kształt żywych
i czarnych liści, przez noc drzemały na gałęziach w ogrodzie, teraz o świcie zerwały się, plamiąc migotliwym krakaniem różowe smugi świtu.

Rozpoczął się delikatny śpiew ptaków, poszum
sennych gałęzi poruszonych przez łagodny,
wilgotny wiatr. Między krzewami, zalśniły
szmaragdowe krople rosy, na cienkich nitkach
pajęczyny, utkanej przez pająki. Mgła,
wczesnego poranka snuła się ponad rzeką i łąką. Jasny blask, wlał się przez szybę do pokoju i wygarnął ostatnie ociągające się ślady nocy, po czym promienie słońca, niczym złota rzeka, rozlały się po ścianach i podłodze.

Budził się powoli, ujrzał promienie słoneczne wpadające przez okno sypialni i usłyszał odległy grzmot, przetaczający się po niebie. Nadciągała burza, upajał się zawsze jej dziką gwałtownością, która teraz wydała mu się nijaka, w porównaniu z tym, czego jeszcze kilka godzin temu doświadczyli oboje...

Tessa50

Nic nie rozpada się, nie przemija. Rzeczy trwają połączone ze sobą cienkimi liniami, a nasze życie przechodzi w pokolenia utkane z zachowaniem obrazów i słów.
Lucille Clifton


https://www.youtube.com/watch?v=yHMVfWdv_e8

autor

Tessa50

Napisany: 2023-11-26 Dodano: 2024-01-26 19:53:03

Ten wiersz przeczytano 1039 razy

Oddanych głosów: 38

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie