Piosenka dla matki
Kiedy o niej myślę to najpierw,
widzę łąkę w zieleniach i koc,
radio trzeszczy: — latawce, dmuchawce,
lipiec pachnie jak owoców kosz.
Miałem wtedy lat sześć, nie więcej
i wpatrzone w nią serce szczenięce.
Idzie jesień.
Przekwieciły się łąki, wyżółkły,
upstrzył wiatr w pajęczyny traw morze,
a ja wciąż jakbym widział pośród nich
w jej sukienkę wplątany pól powiew.
Dziś spomiędzy jarzębin gron krwistych,
w złocie słońca i liści poszumie,
znów czerwony, soczysty się przyśnił
uśmiech niczym grający instrument.
Już walizki pakuje na zimę
migrująca, pierzasta hałastra,
gdybyż tylko to było możliwe —
ruszyć z nimi na skrzydłach w ślad lata.
Niebo wisi tak nisko nad ziemią
przystrojone w swą barwę jesienną,
jak nade mną pochylać się zwykłaś,
gdy w me sny szły koszmarów zagony,
lecz wiedziałem, że zmory rozgoni,
twoja twarz, w niej blask skryty
księżyca.
Zmrok zapada.
Najpierw zmierzch w swoich ognistych
oczach,
światłocienie ulicy naostrzał,
wszystkie znaki, budynki, parkany,
zakochanych zarys na ławeczce,
tam kasztany szeregiem w alejce,
poprzemieniał w ciemniejące plamy.
I rozlewał się smołopodobnie
na ulice, na place, na domy,
szeleszczący wśród liści przechodzień,
płaszczem nocy zamiatając chodnik.
Skrzy się rosa w klejnotach tysięcznych,
w nieba oknie cyrkonie nad światem,
lecą łzy, leci klucz dzikich gęsi
w te cyrkonie, na łąkę, za latem.
Szara mgła, szarym pachnąca dymem,
w szarą ciszę świat wkoło otula,
czy to ty mamo przez tę mgłę idziesz?
czy to tylko ułuda, mgły tuman?
Miga chustka na szyi jedwabna
i żar papierosa rozedrgany,
ciemną postać pochłania noc czarna,
o bruk echem zgrzytają obcasy.
Latarnie sterczą blade jak noże,
kroją mrok w smugi ukośne, chłodne.
Komentarze (20)
Pięknie napisany wiersz. Znakomity do czytania na
głos,.Jednak - aby poczuć jego harmonię i wewnętrzny
porządek - musialem uważnie powtornie się wczytać.
Piękny!
Pozdrawiam serdecznie:)
Pięknie.Wzruszająco.
Miłego dnia.
Wzruszający wiersz, chwyta za serce. Pozdrawiam
Wzruszyłeś- czytam i widzę twarz mojej mamy, jej
postać wśród jesiennych, zamglonych pól.
Fajny wiersz, bardzo gałczyński.
PS: A propos Twojego komentarza pod moim "Restaurant
Mirabelle". Chyba utożsamiłeś Wellsa (pisarz "Wojna
światów") z Wellesem (filmowiec "Obywatel Kane").