Piotruś Nietykalski

Piotruś Nietykalski

W mieście Piotrków Trybunalski
mieszkał Piotruś Nietykalski,
który zły był, mój kolego,
gdy ktoś zbliżał się do niego.

- Ja nie cierpię przytulania,
całowania i witania.
Podać rękę? Nie chcę! Zmykaj!
Niechaj nikt mnie nie dotyka!

Mama martwi się o synka,
że wciąż kwaśny jak cytrynka,
że ni grama w nim czułości...
Wstyd jej wobec wszystkich gości.

Tatuś zły, że jego synek
wciąż ma nadąsaną minę,
że wyrośnie na potwora,
chyba do lekarza pora.

Rzekł do chłopca doktor stary:
- Nie, doprawdy nie do wiary,
że się tykać nie pozwalasz...
Rozwiążemy problem zaraz.

Zdejmij bluzkę, mój kolego!
Czy to jest coś bardzo złego,
gdy cię dotknę stetoskopem
i gdy zajrzę w gardło potem?

Czy bolało? Czy parzyło?
Czy ci przez to coś ubyło?
Czy gdy podasz rękę cioci,
to ta ręka ci się spoci?

Nie bądź oschły, mój kochany,
przytul czasem się do mamy,
z ojcem się uściskaj czule
i nie stresuj się w ogóle.

Odtąd Piotruś Nietykalski
jest w Piotrkowie Trybunalskim
dzieckiem całkiem ciepłym, słodkim,
całującym w ręce ciotki.

autor

olutkaa

Dodano: 2011-08-26 00:48:41

Ten wiersz przeczytano 5616 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Dla dzieci

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie