Piszę...

U mnie chęć do pisania zbudziła się jak umarła moja
mama. Miałam 10 lat i czworo drobiazgu w tym jedna
sióstr była kaleka. Ojciec był zrozpaczony. Pił, a ja
cały gospodarz. Chodziłam na grób mamy i nosiłam jej
sprawozdania z naszego marnego życia. Sprawozdania
były pisane na workach od cementu, było po wojnie,
Swoje sprawozdania zaczęłam rymować Dasz na wiarę ,że
z 1948 roku ocalał mój jeden wiersz. Siostra go
uratowała. Takie to nie zwykłe początki naszego
pisania. Pozdrawiam serdecznie.

Wspaniale opisałaś ludzi którzy nie potrafią innaczej
jak ubierać myśli i uczucia w słowa. To trochę jak
narkotyk. Budzisz się i zamiast myśli w głowie masz
słowa , zdania albo całe zwrotki. Pozdrawiam

Fajny wiersz
i pisz Fatamorgano,
bo ładnie piszesz.
Dobrego dnia życzę!:)

Mnie nauczono pisać w szkole. I od tego czasu pisuję
różne rzeczy - czasem prozą, czasem wierszem, jak Bóg
da.

Też mnie naszło to pisanie ni stąd , ni zowąd
i jakoś od tamtej pory trzymamy się razem.
Fajnie ujęłaś ten moment słowami wiersza.
Pozdrawiam serdecznie.

Witam serdecznie
To, dlaczego piszemy wiersze nie jest
możliwe do zdefiniowania i najczęściej
nie wynika z naszej woli lub jej
braku. Poetą się jest w wyniku cech
charakteru takich jak, poczucie
piękna, wyobraźnia, umiejętność
abstrakcyjnego myślenia,
dostrzegania tego, czego inni nie
dostrzegają. Oczywiście, jak
bywa w każdej profesji, są poeci
wybitni i mniej wybitni, ale
wymienione cechy łączą
nas wszystkich.
Bardzo przypadł mi do gustu Twój
wiersz. Dostrzegam w nim poetycką
duszę i nie jest to fatamorgana.
Udanego dnia.

"Piszę zatem,
bo muszę"
A ja nie muszę...
piszę, bo lubię :))
Miłego dzionka :)

Swój oczywiście :-)

Pamiętam dokładnie pierwszy wiersz...koszmarny!

Fajnie się czyta bez zgrzytów.Szkoda że nie mamy
komputera w głowie -nie musielibyśmy wstawać w
nocy.Pozdrawiam Małgosiu.

:) A ja
"Czytam, bo chcę
czytam, gdy życie jest złe.
Czy są pieniądze, czy nie
czytam, bo lubię i cześć"
Miłego dnia:)

Ładny, wymowny wiersz. Też tak mam. Pozdrawiam.