Piszę, bo nie wiem
jak z tobą rozmawiać
o polnych drogach
sennym marzeniu
odkrytej przyjaźni
dniu pachnącym nocą
jak z tobą rozmawiać
o trawie zielonej
róży więdnącej
płonącej miłości
deszczu niepokoju
jak z tobą rozmawiać
byś nie był zazdrosny
o poezje
autor
B_Ewa
Dodano: 2008-10-25 21:07:36
Ten wiersz przeczytano 816 razy
Oddanych głosów: 38
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (25)
Poezją rozmawiaj i własnie to czynisz, poezja
rywalką... istna w tym mistrzyni.
Dziewczynę, chłopaka można sobie zmienić z poezją nie
każdy może się ożeić.
bardzo mi sie podoba twój wiersz, nie wszyscy
rozumieją nasze zauroczenie poezją, i dlatego szukamy
kontaktu z ludzmi myślącymi podobnie właśnie tu
w świecie poezji fantazja miesza się z pragnieniami
,to zupełnie inny świat,bliskim ludziom często trudno
go zrozumieć...bardzo ładny wiersz
Gratuluję wiersza , bardzo mi się podoba. Pozdrawiam
Niemożność przeżywania wspólnie poezji, dwa światy tak
odległe sobie. Powiedziałabym, o czym rozmawiać z
Tobą, gdy każde kocha co innego.
Tak prawdziwy i poetycki, aż gdzieś w okolicach serca
ściska. Piękna miniaturka.
O! Niebywały wiersz, w mistrzowskim wykonaniu.
To nie jest wiersz melancholijny, to jest wiersz
mądry. Może tu nie ma takiej kwalifikacji. To ją
zapoczątkuję. Mądry zawsze wie jak rozmawiać.
Zazdrość to najgorsze uczucie.Pozdrawiam
Nawet gdy ma się bratnią duszę, chyba nie da się tak
zwyczajnie wypowiedzieć tego co jest w nas i co możemy
zapisać w wierszu