Płatki śniegu

Tak zazdroszczę płatkom śniegu,
kryształowym cudnym skrom,
co na okna siedząc brzegu
dały tchnienie nowym snom.

Otuliły puchem drzewa,
są jak białe płatki róż,
nic do szczęścia im nie trzeba,
dorównują pięknu zórz.

Lecz ich gracja mnie nie wzrusza,
ani ptasia lotność ich,
pełna buntu we mnie dusza,
bo muskają włosów twych.

Z których w rosę przemienione,
muszę przyznać - mają gust,
mgłą z oddechu rozpalone,
płyną strugą do twych ust.

Chciałbym, jak te płatki białe,
puklem włosów poprzez skroń,
jak śniegowe krople małe,
spłynąć w ciała twego toń.

Więc za jedno im dziękuję,
choć bezwiedne w moim śnie,
dzięki nim smak ust twych czuję
i z nadzieją budzę się.

autor

Rymetius

Napisany: 2013-02-02 Dodano: 2013-02-02 10:34:58

Ten wiersz przeczytano 8791 razy

Oddanych głosów: 35

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie