płomyk

Otacza mnie
dziwny krąg samotności
walczę z nim jak Dawid z Goliatem
może wygram
kto wie,
powoli odzyskuje wiarę

znów tli się we mnie
wieczny płomyk
nie zgasnął
rozgrzewa
i rozświetla drogę
moich uczuć

a one tak kruche
jak krucha bywa tafla lodu
wystarcza
jeden mały błąd
a pęka wszytko
i rozpływa się
jakże ciężko to posklejać

autor

hakaan

Dodano: 2005-08-24 00:50:39

Ten wiersz przeczytano 309 razy

Oddanych głosów: 20

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie