po ostatni wspomnień łyk...

Zaglądam w myśli, siedzę w nich sama
w blasku świtania sączę płyn gorzki.
Dotykam wzrokiem parkan spróchniały,
gdzie kwiaty grzały na słońcu groszki,

gdzie się lawenda promieniom błogim,
jak stara panna chłopcom wdzięczyła.
Kiedyś ogródek ten moja babcia
z wdziękiem spokoju w ciszy pieliła.

Zagłębiam w przeszłość jaźń obolałą,
naszpikowaną nadziei mrokiem,
która wciąż krąży z obietnicami,
ścierając łzawość spod moich okien.

Chcę tam powrócić w czasy beztroskie,
gdzie całym światem była zabawa -
realność właśnie wlazła w próg ciszy,
kożuchem z fusów dno skryła kawa.

autor

niezgodna

Napisany: 2020-01-24 Dodano: 2020-01-24 17:09:52

Ten wiersz przeczytano 955 razy

Oddanych głosów: 29

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie