Pod krzyżem

Kiedyś już zamieszczałam. Z małą korektą. Taki dzień refleksji.

Kwiecień kaprysi, niebo moknie,
przenikam chłodem aż do kości.
Klękam pod krzyżem i pokornie
otwieram serce swe na oścież.

Obiecywałam, że nie będę…
Korona cierniem rani skronie.
Ja wciąż upadam – mówię szczerze.
I dźwigam krzyże swoje. Powiedz,

że wybaczyłeś. Miłosierny…
Czekasz, aż przyjdę i uklęknę.
Chciałeś, by lud pozostał wiernym,
a razem ze mną wbija ciernie.

Kolejne gwoździe ranią ciało,
księga obietnic gdzieś na półce.
Natury rzecz niedoskonałość.
Jak dobry ojciec znów zrozumiesz.

Weźmiesz za rękę, poprowadzisz
gdzieś w tajemnice swego światła.
Serce uniesie się na fali.
Pragnę… Przepraszam... Tobą wzrastam

autor

magda*

Napisany: 2017-04-14 Dodano: 2017-04-14 11:57:31

Ten wiersz przeczytano 1245 razy

Oddanych głosów: 21

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Święta

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie