Podarował mi oazę

Modlitwy na nic prośby i lament
zamarznięty w pokłonie spijając z ziemi swe łzy
oddam złoto, platynę i najcenniejszy diament
Byś wysłuchał mnie – to ja człowiek zły

Obraz jest ciemny, choć słońce spogląda
odejdzie dopiero, gdy zbudzą się gwiazdy
zamarznięta postać, co wątło wygląda
jedynym ratunkiem – promień z Jego twarzy

Nagle pustynia olbrzymia jak Jowisz, ze swym wachlarzem
pod którym cień, cenny jak ropa
mięciutki dywan, na którym leże z Nią razem
oglądam to wszystko, co odbija mi woda

autor

JaDawid

Napisany: 2007-02-16 Dodano: 2007-02-18 14:21:11

Ten wiersz przeczytano 430 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie