Pogodzeni z czasem
Ten wiersz dedykuję wszystkim tym, którzy stracili bliską osobę. Przyjaciółkę, przyjaciela, bratnią duszę...
Patrzyłam jak tańczysz, bawisz się,
śpiewasz...
Tylko aparat i my...
Fotograf, uśmiechy przy lampce szampana i
Ty...
Spacery wspólne, świat nasz tylko był...
Teraz nie ma już nic...
Pożółkłe fotografie z szuflady wyjmuję
a na nich tak jak zawsze- my...
Tylko, że Ciebie już nie ma, nie zobaczę
już oczu Twych...
Spójrz na mnie z gwiazd, na ostatnią
wyprawę wyruszymy.
... jest to wiersz również dla tych, którzy mają obok siebie taką osobę. Żeby nigdy nie zabrakło Wam siły, aby walczyć o wspólną przyszłość, bo nie tylko miłość się liczy. Przyjaźń również. Całuję.
Komentarze (1)
A ja mam tylko kilka fotografii...przyjaciółka odeszła
tak nagle, tragicznie,przez inne złe istoty...tak
strasznie mi jej brak.Wzruszył mnie Twój wiersz i
wróciły wspomnienia:( Może też uśmiecha sie do mnie
tam z wysoka?