Pokoleniom
Zagubione serca,zagubione dusze
Któż się do tego przyczynił?!
Zatracił wiarę w sens życia ludzi
Ład i porządek zburzył.
Niszcząc dobroc szczęścia i spokoju
Zniweczył tożsamośc człowieka
Gdzie szukac w śród ruin bliskich?
Gdy sercu sił brak
Nikt na nikogo nie czeka.
Oczami widząc szarośc w otoczeniu
Błądząc w ciemnościach
Pragnieniem jest łagodzic
Ludzkiemu cierpieniu
Szukając bram niebios na oścież.
Słuch o bliskich zaginął
Zamęt,chaos,traci w zgliszczach ludzi
I czas który mija i minął
Poprzez śmierc nikogo nie obudzi.
Pozostawiając pamięc w śród ludzi
Tworząc na zawsze
Piękno życia i dobro
Świat będzie w miłości tworzony
I wróg się nie obudzi
Gnębiony będzie po stokroc.
Nadejdą te dni,te dni radości
Gdy nowy świat w tym miejscu powstanie
Na zgliszczach
Pokoleniom wojny
W chwale wieczności
na zawsze pozostanie.
Komentarze (3)
tęsknota za przywróceniem wartości Wiersz romantyczny
ton podniesiony Podoba się :)
...piękny wiersz o przemijaniu, pamięci i
tęsknocie...pozdrawiam :)
Oby tak się stało jak w wierszu! + Pozdrawiam! L.