Ponadczasowi

Pusta plaża.
Paweł przyszedł powspominać przeszłość.
Przywoływał pamiątki pamięci.Płakał.
Przytulał postać pięknej poślubionej pani.
Pamiętał piękne płowe pukle.
Pachniały piżmem.

Pamięć piętrzyła pragnienia -
paliły piersi przepastnym płomieniem.
Przeogromna pustka przybijała.
Pragnął przytulenia, pocałunków
pięknych poranków, przejażdżek
późnymi popołudniami...
Panie - pomóż przygnębionemu.

Przyszła. Patrzyła przyjacielsko.
Podeszła powoli - pogłaskała pieszczotliwie.
Przytuliła. Pierś Pawła przeszył potężny płomień.
Paulo - pustułeczko! Pragnę.
Półsennie, pełnym piano powiedziała.
Przybyłam przywołana pamięcią.

Pawle - przyjacielu - partnerze.
Przytulam potworną pustkę. Przygnębieniu
pościelę poduchą Paulowej piersi.
Posłuchaj - Paula przy Pawle po pogrzebie.
Pamiętasz? - Ponadczasowi!
Poweselałeś? Pa!
Przyjdę.

autor

magda*

Napisany: 2016-05-07 Dodano: 2016-05-07 17:47:25

Ten wiersz przeczytano 1039 razy

Oddanych głosów: 28

Rodzaj Bez rymów Klimat Optymistyczny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie