Pory roku

Matka natura czterech synów miała,
i imię wiatru każdemu nadała,
przez młodość całą wśród ciszy mieszkali,
lecz gdy dorośli to w świat się wybrali.

Jeden poleciał na biegun północy,
mrozu używa jako swojej mocy,
gwiżdże melodię, że aż dech zapiera,
lodem świat skuwa i życie zamiera.

Drugi wiatr wieje skąd słoneczko wschodzi,
wraz z wiosną do nas po zimie przychodzi,
ze snu mroźnego świat do życia budzi,
dając znak bratu, że zbytnio marudzi.

W czerwcu brat trzeci z południa przybywa,
czas dając ludziom zbioru traw i żniwa,
cały dzień dyszy gorącym oddechem,
wieczorem straszy letniej burzy echem.

Czwarty napływa wraz z deszczową słotą,
co mżawką siąpi, tworząc wkoło błoto,
z zachodniej strony wolniutko nadchodzi,
by lato z zimą jesienią pogodzić.

Tak się zmieniając tworzą obraz świata,
żyjąc w harmonii przez te wszystkie lata,
Natura widać taką wolę miała,
że swoim synom pory roku dała…

autor

M.N.

Napisany: 2018-05-07 Dodano: 2018-05-07 07:59:20

Ten wiersz przeczytano 1248 razy

Oddanych głosów: 35

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie