Powolna samobójcza konsumpcja

Czy smutek potrafi zabić?
Czy pustka potrafi wnętrze strawić?
Czy samotność może wyżreć serce?
Czy ślepota na czyny innych czyni nas ślepcami?

Ślepiec chociaż czuje co ma wokoło
A my?
A my co?


Człowieku!

Żyjesz!

Przeżyłeś to!

Nie chodzisz w kaftanie
Nie rzucasz się po białym miękkim pokoju bez klamek
O nie, jeszcze nie
Nie pozwól sobie oszaleć

Jesteś w społeczeństwie

Okrutne,
Bestwialskie
Bez uczuć totalnie

Ale jesteś!

Ktoś chciał byś pojawił się na tym świecie

Pewna moc
Pewna siła

Dlaczego?

Może Ty mi to powiesz?

Nie wiesz?

To źle
to bardzo źle

Ale błagam
Człowieku
Nie poddawaj się

Tkwi w Tobie piękna siła

Siła przetrwania

Nerwy puszczają
Ręce drgają
Nóż nie służy do krojenia chleba?

Bzdura!

Człowieku kochany
Smutek nie może Cię zabić
Pustka nie może wnętrza strawić
Samotność serca wyżreć

nie jesteś sam,
zawsze jakaś ciepła dłoń
spoczywa na Twym ramieniu

nie widzisz?

Ja tez nie

Ale
Wierzę...
że on czuwa przy mnie

I inni co odeszli w wieczną dal

Inaczej człowiek by oszalał

Smutek nie może Cię zabić

Pamiętaj

Człowieku

autor

karla

Napisany: 2008-02-28 Dodano: 2008-02-28 20:46:49

Ten wiersz przeczytano 529 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie