Powrót...

Znów powracam do korzeni swoich myśli, smutku, cieni.
Swych koszmarów i ciemności, która zawsze mnie otacza.
Chyba jestem zagubiony, że do tego chcę powracać.
Ale patrząc wokół siebie, nic prócz pustki nie widuję.
Jeśli spytasz mnie o życie, to niczego nie żałuję.
Żyłem zawsze tak jak chciałem, nie tak jak kazali inni.
Tak naprawdę jestem wolny, lecz uwięziony zarazem
W jednym z mych snów najczarniejszych, w samotności mym koszmarze.
Wiatr za oknem zimny, słaby, tak jak moja siła w sercu.
Ciemność otacza mnie pustką, myśli niczym kwiaty więdną.
Perspektywy me na przyszłość są nad wyraz proste:
Przeżyć dzień dzisiejszy, zobaczyć po raz kolejny wiosnę.
Teraz czekam w domu z ukrytą nadzieją.
Że me myśli czarne kiedyś się rozwieją.
Opisuję siebie, chyba to mi pomaga...
Pisząc o sobie poznałem słowo "odwaga".
Wiem już, co to znaczy stawić życiu czoła.
Kiedy nadziei nie ma i pustka dookoła.


Tak naprawdę drogi przez życie nie widzę. Mówiąc o tym Wam, czytelnikom, trochę się wstydzę.


W objęciach samotności, siły me odchodzą...
Może dożyję dnia, w którym znów będę mógł zasnąć nocą...

autor

r_sz1

Napisany: 2007-02-11 Dodano: 2014-04-30 00:00:02

Ten wiersz przeczytano 798 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie